Het is belangrijk een goede relatie op te bouwen met je leerlingen. Elke docent die ooit een slechte relatie met een klas heeft 
opgebouwd kan dat beamen, denk ik. Ik weet zelf heel goed hoe het is om een negatieve sfeer te hebben in de klas door niet genoeg te investeren in een goede relatie. Bovendien is het heel moeilijk om die negatieve sfeer kwijt te raken.
Ik heb ooit geobserveerd bij een docent die was verkozen tot favoriete leraar van de school. Hij kon heel gepassioneerd vertellen en niemand viel hem in de rede. Terwijl het eigenlijk qua werkvormen en afwisseling een saaie les was! Eén tip die ik van hem gekregen heb, zette me aan het denken. Hij zei: "Eerst moet je de klas mee krijgen, dan pas kun je ze iets leren." Het klinkt heel mooi en ook wel logisch. Je kunt het vergelijken met een boot. Je zult eerst moeten zorgen dat de leerlingen aan boord zijn, anders kun je nog niet wegvaren!
Toch merk ik dat het in de praktijk toch wat moeilijker ligt, soms vaar ik alsnog in mijn ééntje weg!
In mijn les ben ik vaak veel bezig met de stof en de hoeveelheid woordjes die de leerlingen moeten leren. Ook ben ik bezig met hoe veel tijd ik voor de verschillende oefeningen had ingepland. Als een les dan niet helemaal loopt als gepland, merk ik al snel dat ik prikkelbaarder ben dan normaal. Voor de leerlingen is dit niet fijn.
Als ik de tip van eerdergenoemde docent opvolg, moet ik eerst de interesse wekken van de leerling. Dan moet ik meer tijd nemen om betekenis te geven aan een onderwerp en ik moet de leerlingen de gelegenheid geven te reageren. De valkuil waar ik dan vaak in beland is dat ik het tempo eruit haal. Ik ben dan zo veel bezig met iedereen erbij betrekken en bovendien mag ik van mezelf dan niet op de tijd letten. Meestal ga ik dan uiteindelijk te langzaam. Dan gaan leerlingen zich vervelen en is het voor mij ook niet leuk meer.
Toch heb ik gemerkt dat de relatie met de leerlingen heel belangrijk is. De leerlingen moeten weten dat ze gezien worden. Ze moeten weten dat je als docent in hen geïnteresseerd bent. Een kort praatje aan het begin of aan het einde van de les is hier een heel geschikt middel voor. Dit probeer ik dan ook zo vaak mogelijk te doen, met zo veel mogelijk verschillende leerlingen. Ik merk dat ik daardoor de leerlingen wat beter leer kennen en dat ze belangrijke informatie kunnen geven over wat ik in mijn lessen kan doen.
Soms is er een kans om de hele klas wat beter te leren kennen. Momenteel geef ik een cursus Chinees waar de leerlingen zelf voor gekozen hebben. Met hen heb ik een gesprek gehad over waarom ze voor Chinees gekozen hebben en wat ze willen leren. Dit geeft voor mij een compleet beeld van hun verwachtingen, maar ik leer de leerlingen ook veel beter kennen. Bijvoorbeeld dat een aantal van hen al in China is geweest. Tijdens deze les voelde ik de sfeer veranderen. Het was eerst nog vrij afstandelijk, maar de leerlingen werden steeds opener en daardoor ook geïnteresseerd in wat ik verder die les wilde behandelen.
Het nadeel van mijn huidige werkzaamheden is dat ik nooit langer dan een half jaar voor dezelfde klas sta. Een langdurige band kun je dan niet opbouwen. Toch moet ik bij elke klas in het begin in die relatie investeren. Elke les aan het begin en aan het eind een praatje, af en toe een gesprek over school, af en toe een gesprek over Chinees en ook af en toe over heel andere dingen. Als ik leerlingen individueel aan het werk zet, heb ik ook tijd om even met leerlingen te praten over hun werkhouding en over wat ze van Chinees vinden. Het voornaamste waar ik tijdens mijn lessen op moet letten is dat ik niet per se de stof af wil krijgen, maar dat ik erop let of ik niet weer in mijn eentje wegvaar en de leerlingen op de kade achterlaat.
